Tekst'ar'o de Esperant'o

Mi est'is for de mi'a hejm'o, sorĉ'it'e de la orient'a mar'o. En la krepusk'o mi aŭd'is ĝi'n bat'eg'i kontraŭ la rok'o'j'n kaj sci'is, ke ĝi kuŝ'as tuj trans la mont'et'o, kie la serpent'um'ant'a'j salik'o'j tord'iĝ'is sub la sen'nub'iĝ'ant'a ĉiel'o kaj la unu'a'j stel'o'j de l’ vesper'o. Kaj ĉar mi'a'j pra'patr'o'j vok'is mi'n al la mal'nov'a urb'o trans la kontinent'o, mi plu'ir'is tra la mal'profund'a ĵus'fal'int'a neĝ'o sur la voj'o, kiu tut'sol'e gvid'is en la direkt'o de Aldebaran'o bril'et'ant'a inter la arb'o'j, al la antikv'eg'a urb'o, kiu'n mi neniam vid'is sed pri kiu mi oft'e sonĝ'is.

Est'is Jul'o, kiu'n oni nom'as Krist'nask'o, kvankam oni sci'as en si'a kor'o, ke ĝi est'as pli antikv'a ol Bet-eĥemokaj Babilono, pli antikv'a ol Menefr'o kaj la hom'ar'o mem. Est'is Jul'o kaj mi fin'fin'e ven'is al la antikv'a haven'urb'o, kie loĝ'is kaj solen'is mi'a popol'o en la pra'temp'o kiam tia fest'ad'o est'is mal'permes'it'a, kaj kie ili ankaŭ ordon'is al si'a'j fil'o'j plu'e fest'i unu'foj'e en jar'cent'o, por ke neniam la pra'sekret'o'j fal'u en forges'o'n. Mi aparten'is al antikv'a popol'o, kiu est'is antikv'a eĉ tiam, kiam oni koloni'is ĉi land'o'n antaŭ tri cent jar'o'j. Kaj ili est'is strang'a'j, ĉar mi'a popol'o est'is mister'a kaj kaŝ'em'a kaj ven'is el kviet'ig'a'j orkide'ĝarden'o'j en la sud'o kaj parol'is ali'a'n lingv'o'n antaŭ ol ili lern'is tiu'n de la fiŝ'kapt'ist'o'j kun blu'a'j okul'o'j. Kaj nun ili viv'is dis'sem'it'a'j kaj komun'e gard'is nur la mister'a'j'n rit'o'j'n, kiu'j'n neni'u viv'ant'o pov'us kompren'i. Tiu'n vesper'o'n mi est'is la sol'a, kiu re'ven'is al la mal'nov'a mar'ist'a urb'o laŭ la ordon'o'j de la legend'o, ĉar nur mal'riĉ'ul'o'j kaj sol'ul'o'j memor'as.

Tiam trans la kontur'o de la mont'et'o mi vid'is Kingsporton frost'e etend'it'a'n en la krepusk'o, neĝ'o'plen'a'n Kingsporton kun ties antikv'a'j vent'o'flag'o'j kaj turp'int'o'j, first'o'patn'o'j kaj kamen'tub'o'j, kaj'o'j kaj pont'et'o'j, salik'o'j kaj tomb'ej'o'j; sen'fin'a'j labirint'o'j de krut'a'j mal'larĝ'a'j zigzag'a'j strat'o'j kaj vertiĝ'o'don'a centr'a alt'aĵ'o, kiu'n temp'o ne aŭdac'is tuŝ'i, kron'it'a de preĝ'ej'o; sen'ĉes'a'j labirint'o'j de koloni'a'j dom'o'j amas'ig'it'a'j kaj dis'ig'it'a'j en ĉiu'j angul'o'j kaj nivel'o'j kiel la mal'ord'ig'it'a'j blok'o'j de infan'o; antikv'ec'o ŝveb'ant'a per griz'a'j flug'il'o'j super gabl'o'j kaj mansard'a'j tegment'o'j blank'ig'it'a'j de l’ vintr'o; ark'a'j super'pord'a'j fenestr'et'o'j kaj mal'grand'vitr'a'j fenestr'o'j lum'ant'a'j unu post la ali'a en la frid'a vesper'iĝ'o por kun'iĝ'i kun Orion'o kaj la arĥaik'a'j stel'o'j. Kaj kontraŭ la putr'a'j'n kaj'o'j'n bat'ad'is la mar'o, tiu sekret'em'a preter'memor'a mar'o el kiu la hom'o'j ven'is en la pra'temp'o.

Apud la voj'o en ĝi'a plej alt'a punkt'o lev'iĝ'is eĉ pli alt'a pint'o, morn'a kaj bala'it'a de l’ vent'o, kaj mi vid'is, ke est'is en'ter'ig'ej'o, kie nigr'a'j tomb'o'ŝton'o'j fantom'e el'star'is tra la neĝ'o kiel la putr'a'j ung'o'j de gigant'a kadavr'o. La sen'spur'a voj'o est'is eg'e sol'ec'a, kaj kelk'foj'e mi kred'is aŭd'i de for'e horor'a'n knar'o'n, kvazaŭ de pend'um'il'o en la vent'o. Oni pend'ig'is kvar el mi'a'j parenc'o'j akuz'it'a'j pri sorĉ'ad'o en 1692, sed mi ne sci'is ĝust'e kie.

Kiam la voj'o sekv'is la dekliv'o'n mal'supr'e'n al la mar'o, mi vol'is aŭd'i la gaj'a'j'n son'o'j'n de vilaĝ'o dum vesper'o, sed mi ne aŭd'is ili'n. Tiam mi memor'is pri la sezon'o kaj sent'is, ke tiu'j mal'nov'a'j puritan'o'j tre ver'ŝajn'e hav'is krist'nask'a'j'n kutim'o'j'n, kiu'j est'is fremd'a'j al mi, plen'a'j de silent'a preĝ'ad'o ĉe la fajr'ej'o. Do mi post'e ne serĉ'is son'o'j'n de gaj'ec'o nek vojaĝ'ant'o'j'n, kaj mi plu'ir'is preter la silent'ig'it'a'j kaj lum'ig'it'a'j farm'o'dom'o'j kaj ombr'a'j ŝton'a'j mur'o'j, kie la ŝild'o'j de antikv'a'j vend'ej'o'j kaj mar'ist'a'j trink'ej'o'j grinc'ad'is en la sal'a vent'o, kaj kie la lum'et'o de kurten'it'a'j fenestr'et'o'j re'bril'is sur la grotesk'a'j frap'il'o'j de kolon'a'j pord'o'j en la dezert'a'j ne'pavim'it'a'j strat'et'o'j.

Mi jam vid'is map'o'j'n de la urb'o kaj mi sci'is kie trov'i la hejm'o'n de mi'a'j parenc'o'j. Oni dir'is al mi, ke ili re'kon'os kaj bon'ven'ig'os mi'n, ĉar la vilaĝ'a legend'o daŭr'e viv'as; do mi rapid'is tra Black Street al Circle Court, trans la freŝ'a neĝ'o sur la unu'sol'a plen'e ŝton'a pavim'o en la urb'o, al kiu post'e gvid'as Green Lan'e mal'antaŭ la bazar'a dom'o. La mal'nov'a'j map'o'j ankoraŭ ĝust'is, kaj mi ne hav'is problem'o'j'n; kvankam oni ŝajn'e mensog'is en Arkamo, kiam oni dir'is, ke tram'o'j vetur'as ĉi tie'n, ĉar mi ne vid'is kontakt'o'line'o'j'n super'e. Ĉia'okaz'e neĝ'o kaŝ'us la rel'o'j'n. Mi ĝoj'is, ke mi elekt'is ir'i pied'e, ĉar la blank'a vilaĝ'o aspekt'is tre bel'a de la mont'et'o, kaj mi nun aŭtaŭĝojis frap'i je la pord'o de mi'a'j parenc'o'j, ĉe la sep'a dom'o mal'dekstr'e en Green Lan'e, kun antikv'a pint'a tegment'o kaj korbel'a du'a etaĝ'o, tut'e konstru'it'a antaŭ 1650.

Est'is lum'o'j en la dom'o kiam mi ven'is al ĝi, kaj mi vid'is de la lozanĝ'a'j vitr'o'j de l’ fenestr'o'j, ke ĝi est'is konserv'it'a tre proksim'e de si'a origin'a stat'o. La supr'a part'o el'star'is super la stret'a herb'o'kovr'it'a strat'o kaj preskaŭ tuŝ'is la el'star'a'n part'o'n de la trans'a dom'o tiel ke mi est'is kvazaŭ en tunel'o, kun la mal'alt'a ŝton'a sojl'o tut'e sen'neĝ'a. Ne est'is trotuar'o, sed mult'a'j dom'o'j hav'is alt'a'n pord'o'n ating'ebl'a'n per du'obl'a ŝtup'ar'o kun fer'a balustrad'o. Est'is strang'a scen'ej'o, kaj ĉar mi est'is fremd'a al Nova-Angl'uj'o, mi ĝis nun neniam vid'is i'o'n tia'n. Kvankam ĝi plaĉ'is al mi, mi pli bon'e ĝu'us ĝi'n, se est'us pied'spur'o'j en la neĝ'o, hom'o'j en la strat'o'j kaj kelk'a'j fenestr'o'j sen ferm'it'a'j kurten'o'j.

Kiam mi sonor'ig'is la arĥaik'a'n fer'a'n pord'o'frap'il'o'n, mi du'on'e tim'is. Mi jam part'e sent'is tim'o'n, ebl'e pro la strang'ec'o de mi'a hered'aĵ'o kaj la morn'ec'o de la vesper'o, kaj la strang'ec'o de la silent'o en tiu grand'aĝ'a urb'o kun kurioz'a'j kutim'o'j. Kaj kiam oni respond'is al mi'a frap'o, mi tut'e ek'tim'is, ĉar mi ne aŭd'is paŝ'o'j'n antaŭ ol la pord'o knar'e mal'ferm'iĝ'is. Sed mi ne tim'is long'e, ĉar la vir'o en rob'o kaj pantofl'o'j ĉe la en'ir'ej'o hav'is mild'a'n vizaĝ'o'n, kiu trankvil'ig'is mi'n kaj, kvankam li sign'is, ke li est'as mut'a, li skrib'is ĉarm'a'n antikv'a'n bon'ven'o'n per la grifel'o kaj la vaks'um'it'a tabel'o, kiu'j'n li port'is.

Li al'vok'is mi'n per gest'o al mal'alt'a kandel'e lum'ig'it'a ĉambr'o kun fortik'a'j ne'kovr'it'a'j ĉevron'o'j kaj dis'a'j rigid'a'j brun'a'j mebl'o'j de la 17-a jar'cent'o. La pas'int'ec'o plen'e viv'is tie, kaj mank'is neni'u detal'o. Est'is kavern'a fajr'ej'o kaj ŝpin'rad'o, ĉe kiu klin'it'a old'ul'in'o en vast'a negliĝ'o kaj profund'a kontraŭ'sun'a kuf'o sid'is dors'e al mi, silent'e ŝpin'ant'e malgraŭ la fest'a sezon'o. Ne'pri'skrib'ebl'a humid'o sent'iĝ'is en la ĉambr'o kaj mi mir'is, ke ne brul'is fajr'o sur la kamen'o. La alt'dors'a kanap'o est'is front'e al la vic'o da kurten'it'a'j fenestr'o'j mal'dekstr'e kaj ŝajn'is okup'it'a, kvankam mi ne est'is cert'a. Mi ne ŝat'is ĉio'n, kio'n mi vid'is kaj de'nov'e ek'sent'is la tim'o'n, kiu'n mi hav'is antaŭ'e. Tiu tim'o pli'grand'iĝ'is de tio, kio antaŭ'e mal'pli'ig'is ĝi'n, ĉar ju pli mi rigard'is la mild'a'n vizaĝ'o'n de la old'ul'o, des pli ĝi'a mild'ec'o mem terur'is mi'n. La okul'o'j neniam mov'iĝ'is kaj la haŭt'o est'is tro vaks'ec'a. Fin'e mi konklud'is, ke tut'e ne est'as vizaĝ'o, sed diabl'e ruz'a mask'o. Sed la mol'aĉ'a'j man'o'j, kurioz'e gant'it'a'j, simpati'e skrib'is sur la tabel'o kaj dir'is al mi, ke mi dev'os atend'i moment'o'n antaŭ ol oni gvid'os mi'n al la fest'ej'o.

Montr'ant'e seĝ'o'n, tabl'o'n kaj stak'o'n da libr'o'j, la old'ul'o tiam for'las'is la ĉambr'o'n, kaj kiam mi sid'iĝ'is por leg'i, mi rimark'is ke la libr'o'j est'is antikv'a'j kaj ŝim'a'j kaj ke inter ili trov'iĝ'is la sovaĝ'a Marvels of Scienc'e de la mal'jun'a Morryster, la terur'a Saducismus Triumphatus de Joseph Glanvil, el'don'it'a en 1681, la ŝok'a Daemonolatreja de Remigius, pres'it'a en 1595 en Lion'o, kaj plej terur'e, la ne'menci'end'a Necronomicon de la frenez'a arab'o Abdul Alhazred, en la mal'permes'it'a latin'a traduk'o de Olaus Wormius, libr'o, kiu'n mi neniam vid'is, sed pri kiu mi jam aŭd'is monstr'aĵ'o'j'n flustr'it'a'j'n. Neni'u parol'is al mi, sed mi aŭd'is la grinc'ad'o'n de ŝild'o'j en la vent'o ekster'e kaj la zum'o'n de la rad'o dum la kuf'it'a old'ul'in'o daŭr'ig'is si'a'n silent'a'n ŝpin'ad'o'n, ŝpin'ad'o'n. Mi opini'is la ĉambr'o'n kaj la libr'o'j'n kaj la hom'o'j'n tre deprim'a'j kaj mal'trankvil'ig'a'j, sed ĉar mal'nov'a tradici'o de mi'a'j pra'patr'o'j al'vok'is mi'n al strang'a'j festen'o'j, mi decid'is akcept'i strang'aĵ'o'j'n. Do mi prov'is leg'i kaj trem'ant'e mi baldaŭ absorb'iĝ'is en io, kio'n mi trov'is en tiu mal'ben'it'a Necronomicon, pens'o kaj legend'o tro abomen'a por la raci'ec'o aŭ la konsci'o, sed mi ĝen'iĝ'is, kiam mi kred'is aŭd'i la ferm'ad'o'n de unu el la fenestr'o'j front'e de l’ kanap'o, kvazaŭ oni ŝtel'ec'e mal'ferm'is ĝi'n ĵus antaŭ'e. Tio ŝajn'is sekv'i zum'o'n, kiu ne est'is de la ŝpin'rad'o de la old'ul'in'o. Tamen tio ne est'is mult'e, ĉar la old'ul'in'o est'is eg'e fort'e ŝpin'ant'a, kaj la grand'aĝ'a horloĝ'o est'is son'ant'a. Post tio mi perd'is la sent'o'n, ke est'is hom'o'j sur la kanap'o, kaj leg'is, absorb'it'e kaj trem'ant'e de horor'o, kiam la mal'jun'ul'o re'ven'is vest'it'e en bot'o'j kaj vast'a antikv'a kostum'o, kaj sid'is sur tiu'n sam'a'n seĝ'o'n, tiel ke mi ne pov'u vid'i li'n. La atend'ad'o est'is eg'e nervoz'ig'a kaj la blasfem'a libr'o en mi'a'j man'o'j du'obl'ig'is la sent'o'n. Tamen, kiam la dek'unu'a hor'o son'is, la mal'jun'ul'o ek'star'is, glit'is al fortik'a garn'it'a kest'o kaj pren'is du kapuĉ'a'j'n mantel'o'j'n, unu el kiu li sur'met'is kaj la ali'a'n li drapir'is ĉirkaŭ la old'a'n vir'in'o'n, kiu ĉes'ig'is si'a'n monoton'a'n ŝpin'ad'o'n. Ili ambaŭ ek'ir'is al la ekster'a pord'o; la vir'in'o lam'e ramp'ant'a kaj la vir'o, post pren'i la sam'a'n libr'o'n, kiu'n mi est'is leg'ant'a, invit'ant'a mi'n per gest'o, dum li per la kapuĉ'o kaŝ'is al si tiu'n sen'mov'a'n vizaĝ'o'n aŭ mask'o'n.

Ni el'ir'is en la sen'lun'a'n kaj serpent'um'ant'a'n ret'o'n da strat'o'j de tiu ne'kred'ebl'e antikv'a urb'o, el'ir'is dum la lum'o'j en la kurten'it'a'j fenestr'o'j mal'aper'is unu post la ali'a, kaj Sirius'o okul'um'is la svarm'o'n da figur'o'j en kapuĉ'o'j kaj mantel'o'j, kiu silent'e verŝ'iĝ'is el ĉiu pord'o kaj form'is monstr'a'j'n procesi'o'j'n laŭ jen'a kaj jen'a strat'o, preter la grinc'ant'a'j ŝild'o'j kaj antaŭ'diluv'a'j gabl'o'j, la pajl'a'j tegment'o'j kaj lozanĝ'vitr'a'j fenestr'o'j, paŝ'ant'e tra krut'eg'a'j strat'et'o'j, kie putr'iĝ'ant'a'j dom'o'j kovr'is unu la ali'a'n kaj kun'e dis'fal'is, glit'ant'e trans mal'ferm'a'j'n kort'o'j'n kaj preĝ'ej'a'j'n tomb'ej'o'j'n, kie la balanc'iĝ'ant'a'j lantern'o'j grup'iĝ'is en mister'e strang'a'j'n kaj konfuz'a'j'n konstelaci'o'j'n.

En tiu'j silent'a'j svarm'o'j mi sekv'is mi'a'j'n sen'voĉ'a'j'n gvid'ant'o'j'n, inter'puŝ'at'e de kubut'o'j, kiu'j ŝajn'is super'natur'e mol'a'j, kaj prem'at'e de brust'o'j kaj ventr'o'j, kiu'j ŝajn'is ne'normal'e pulp'ec'a'j, sed neniam vid'ant'e unu vizaĝ'o'n nek aŭd'ant'e unu vort'o'n. La strang'eg'a'j vic'o'j glit'is supr'e'n kaj supr'e'n, kaj mi vid'is ĉiu'j'n marŝ'ant'o'j'n konverĝ'i, flu'ant'e ĉirkaŭ i'a'n fokus'o'n de frenez'a'j voj'et'o'j ĉe la pint'o de alt'a mont'et'o en la centr'o de la urb'o, kie star'is grandioz'a blank'a preĝ'ej'o. Mi vid'is ĝi'n antaŭ'e de la plej alt'a punkt'o de la voj'o, kiam mi est'is rigard'ant'a Kingsporton en la ĵus'a vesper'iĝ'o, kaj ĝi trem'ig'is mi'n ĉar Aldebaran'o ŝajn'is moment'e sen'mov'iĝ'i super la fantom'ec'a turp'int'o.

Est'is liber'a spac'o ĉirkaŭ la preĝ'ej'o, kiu konsist'is part'e el tomb'ej'o kun fantom'ec'a'j kolon'o'j kaj part'e el du'on'pavim'it'a plac'o preskaŭ tut'e sen'neĝ'ig'it'a de l’ vent'o kaj ĉirkaŭ'it'a de mal'san'e arĥaik'a'j dom'o'j kun pint'a'j tegment'o'j kaj el'star'e pend'ant'a'j gabl'o'j. Funebr'a'j fajr'o'j danc'is super la tomb'o'j, mal'kaŝ'ant'e terur'aĉ'a'j'n vid'aĵ'o'j'n sed strang'e ĵet'ant'e neniu'j'n ombr'o'j'n. Preter la tomb'ej'o, kie est'is neniu'j dom'o'j, mi pov'is vid'i super la pint'o'n de l’ mont'et'o kaj rigard'is la stel'o'j'n lum'et'i sur la haven'o'n, kvankam la urb'o est'is ne'vid'ebl'a en la mal'lum'o. Nur lantern'o foj'foj'e terur'e balanc'iĝ'is tra la serpent'um'ant'a'j strat'et'o'j sur'voj'e por sekv'i la svarm'o'n, kiu nun glit'is sen'parol'e en la preĝ'ej'o'n. Mi atend'is, ĝis la amas'o lant'e flu'is tra la nigr'a pord'o kaj ĝis ĉiu'j last'ul'o'j sekv'is. La old'a vir'o tir'ad'is je mi'a manik'o, sed mi firm'e vol'is est'i la last'a. Trans'ir'ant'e la sojl'o'n en la plen'plen'a'n templ'o'n de ne'kon'at'a tenebr'o, mi unu'foj'e turn'iĝ'is por rigard'i la ekster'a'n mond'o'n dum la tomb'ej'a fosforesk'o ĵet'is mal'san'ec'a'n lum'o'n sur la mont'et'pint'a'n pavim'o'n. Kaj far'ant'e tio'n, mi trem'is de terur'o. Ĉar kvankam la vent'o ne las'is mult'e da neĝ'o, kelk'a'j neĝ'a'j lok'o'j ankoraŭ rest'is sur la voj'o proksim'e de la pord'o, kaj en tiu efemer'a retro'rigard'o, ŝajn'is al mi'a'j mal'trankvil'a'j okul'o'j, ke ili port'is neniu'n mark'o'n de pas'ant'a'j pied'o'j, eĉ ne de mi'a'j.

La preĝ'ej'o est'is apenaŭ lum'ig'it'a de ĉiu'j lantern'o'j, kiu'j en'ir'is ĝi'n, ĉar la pli'mult'o de la svarm'o est'is jam mal'aper'int'a. Ili flu'is tra la koridor'o inter la alt'a'j benk'o'j al la klap'pord'o de la kript'o, kiu abomen'e faŭk'is tuj antaŭ la katedr'o, kaj nun sen'bru'e tord'iĝ'is sub'e'n. Mi mut'e sekv'is la el'uz'it'a'j'n ŝtup'o'j'n mal'supr'e'n en la obskur'a'n sufok'a'n kript'o'n. La vost'o de tiu serpent'a vic'o da nokt'a'j marŝ'ant'o'j ŝajn'is eg'e terur'a, kaj kiam mi vid'is ili'n tord'iĝ'i kaj penetr'i en antikv'eg'a'n katakomb'o'n, ili ŝajn'is eĉ pli terur'a'j. Tiam mi rimark'is, ke la tomb'ej'a plank'o hav'is apertur'o'n, tra kiu'n la svarm'o mal'supr'e'n'glit'is, kaj post moment'o ni ĉiu'j mal'supr'e'n'ir'is mis'aŭgur'a'n ŝtup'ar'o'n el krud'e hak'it'a ŝton'o; mal'larĝ'a'n spiral'a'n ŝtup'ar'o'n, kiu est'is apart'e humid'aĉ'a kaj fetor'a kaj kiu sen'ĉes'e rond'ir'is sub'e'n al la abism'o'j de la mont'et'o, preter monoton'a'j mur'o'j el gut'ant'a'j ŝton'a'j blok'o'j kaj dis'pec'et'iĝ'ant'a morter'o. Est'is silent'a ŝok'a mal'supr'e'n'ir'o kaj mi observ'is post terur'a inter'temp'o, ke la mur'o'j kaj ŝtup'o'j ŝanĝ'iĝ'is en si'a natur'o, kvazaŭ ĉiz'it'a'j el la firm'a ŝton'o. Kio ĉef'e zorg'ig'is mi'n, est'is, ke la miriad'o'j da pied'paŝ'o'j far'is neniu'n son'o'n kaj okaz'ig'is neniu'j'n eĥ'o'j'n. Post pli'a etern'ec'o da mal'supr'e'n'ir'ad'o, mi vid'is kelk'a'j'n flank'a'j'n tunel'o'j'n kvazaŭ de ter'nest'o, kiu'j de ne'kon'at'a'j obskur'a'j angul'o'j konduk'is al tiu nokt'e mister'a ŝakt'o. Baldaŭ ili iĝ'is ne'nombr'ebl'e mult'eg'a'j, kiel mal'pi'a'j katakomb'o'j de sen'nom'a minac'o, kaj la akr'a stink'o de putr'o iĝ'is pli kaj pli ne'el'ten'ebl'a. Mi sci'is, ke ni ver'ŝajn'e mal'supr'en'pas'is tra la mont'o kaj sub la ter'o'n de Kingsporto mem kaj mi trem'is de horor'o, ke urb'o pov'us est'i tiel grand'aĝ'a kaj verm'o'bor'it'a de sub'ter'a malic'o.

Tiam mi vid'is la aĉ'kolor'a'n bril'ad'o'n de pal'a lum'o kaj aŭd'is la insid'a'n plaŭd'ad'o'n de sen'sun'a'j akv'o'j. De'nov'e mi trem'is, ĉar ne plaĉ'is al mi tio, kio'n la nokt'o port'is, kaj mi amar'e dezir'is, ke neni'u pra'patr'o est'u ven'ig'int'a mi'n al tiu pra'rit'o. Dum la ŝtup'o'j de la tunel'o pli'larĝ'iĝ'is, mi aŭd'is ali'a'n son'o'n, la mal'laŭt'a'n plor'plend'a'n mok'o'n de mal'proksim'a flut'o; kaj subit'e etend'iĝ'is antaŭ mi la grandioz'a spektakl'o de intern'a mond'o: vast'a fung'a river'bord'o lum'ig'at'a de kraĉ'ant'a kolon'o de mal'san'a'j verd'ec'a'j flam'o'j kaj ban'at'a de larĝ'a ole'a river'o, kiu flu'is el abism'o'j terur'a'j kaj ne'kon'at'a'j por verŝ'iĝ'i en la plej nigr'a'j'n golf'o'j'n de pra'ocean'o.

Sven'ant'e kaj spasm'e spirant'e, mi rigard'is tiu'n mal'sankt'a'n Ereb'o'n de kolos'a'j venen'a'j fung'o'j, tiu'n lepr'ec'a'n fajr'eg'o'n kaj ŝlim'a'n akv'o'n kaj vid'is la svarm'o'j'n da mantel'ul'o'j form'i du'on'cirkl'o'n ĉirkaŭ la flam'eg'ant'a kolon'o. Est'is la Jul'a rit'o, pli antikv'a ol la hom'o kaj destin'it'a plu'viv'i li'n, la pra'a solstic'a rit'o de l’ printemp'a promes'o post la neĝ'o'j, la rit'o de fajr'o kaj ĉiam'verd'ec'o, de lum'o kaj muzik'o. Kaj en la stiks'a grot'o mi vid'is ili'n rit'i kaj ador'i la mal'san'ec'a'n kolon'o'n de flam'o'j kaj ĵet'i en la akv'o'n man'plen'o'j'n el'radik'it'a'j'n el la viskoz'a veget'aĵ'ar'o, kiu verd'e ŝanĝ'bril'is en la kloroz'a lum'aĉ'o. Mi vid'is tio'n, kaj mi vid'is i'o'n sen'form'e kaŭr'ant'a'n eg'e for de la lum'o, bru'e lud'ant'e flut'o'n; kaj dum ĝi flut'is, mi kred'is aŭd'i la noc'a'j'n obtuz'a'j'n son'o'j'n de flug'et'ad'o en ne'vid'ebl'a lok'o de l’ fetor'a'j tenebr'o'j. Sed mi'n plej terur'is tiu flam'ant'a kolon'o, kiu vulkan'e sput'is el profund'a'j kaj ne'imag'ebl'a'j abism'o'j, ĵet'ant'e neniu'j'n ombr'o'j'n, mal'kiel far'as ĉiu natur'a flam'o, kaj teg'ant'e la salpetr'a'n ŝton'o'n per aĉ'a venen'a verdigr'o; ĉar de tiu bol'ant'a brul'ad'o tut'e ne el'iĝ'is varm'o, sed nur la humid'aĉ'o de mort'o kaj putr'ad'o.

La vir'o, kiu mi'n ven'ig'is, nun tord'iĝ'ant'e mov'iĝ'is al lok'o tuj apud la abomen'a flam'o kaj far'is streĉ'a'j'n ceremoni'a'j'n gest'o'j'n al la du'on'cirkl'o front'e al si. En iu'j moment'o'j dum la rit'o ili sklav'e far'is riverenc'o'j'n, precip'e kiam li lev'is super si'a kap'o tiu'n abomen'a'n Necronomicon, kiu'n li kun'port'is; kaj mi ankaŭ ĉiu'foj'e riverenc'is, ĉar oni vok'is mi'n al tiu solen'o laŭ la skrib'o'j de mi'a'j pra'patr'o'j. Tiam la old'ul'o gest'is al la du'on'vid'ebl'a flut'ist'o en la mal'lum'o, kiu tuj ŝanĝ'is si'a'n mal'laŭt'a'n flut'ad'o'n al apenaŭ pli laŭt'a zum'o en ali'a tonal'o, kaj per tio aper'ig'is horor'o'n ne'imag'ebl'a'n kaj ne'atend'it'a'n. Antaŭ tiu horor'o mi preskaŭ fal'is al la liken'a ter'o, sen'mov'ig'it'e de tim'eg'o, kiu ne aparten'is al tiu ĉi mond'o nek al iu ali'a, sed nur al la frenez'a'j univers'o'j inter la stel'o'j.

El la ne'imag'ebl'a tenebr'o preter la gangren'a bril'o de tiu frid'a flam'o, el la tartar'a'j distanc'o'j tra kiu'j tiu ole'a river'o mister'e, ne'aŭd'ebl'e kaj ne'kon'at'e flu'is, ek'ven'is per ritm'a'j salt'et'o'j hord'o da mal'sovaĝ'a'j dres'it'a'j hibrid'a'j flug'il'monstr'o'j, kiu'j'n san'a okul'o neniam pov'us tut'e percept'i kaj san'a cerb'o neniam tut'e memor'i. Ili ne tut'e est'is korv'o'j, nek talp'o'j, nek bute'o'j, nek formik'o'j, nek vampir'o'j, nek putr'iĝ'int'a'j hom'o'j, sed io, kio'n mi ne pov'as kaj ne rajt'as memor'i. Ili lam'e kaj ne'egal'e ir'ad'is, du'on'e per si'a'j palm'o'pied'o'j kaj du'on'e per si'a'j membran'a'j flug'il'o'j; kaj kiam ili ating'is la svarm'o'n da celebr'ant'o'j, la kapuĉ'it'a'j figur'o'j ek'pren'is ili'n, sur'dors'iĝ'is kaj for'rajd'is unu post la ali'a laŭ la etend'o de tiu sen'lum'a river'o, en kav'o'j'n kaj galeri'o'j'n de angor'o, kie venen'a'j font'o'j nutr'as terur'a'j'n kaj ne'mal'kovr'ebl'a'j'n akv'o'fal'eg'o'j'n.

La mal'jun'a ŝpin'ist'in'o for'ir'is kun la svarm'o kaj la old'ul'o nur rest'is ĉar mi rifuz'is, kiam li invit'is mi'n pren'i best'o'n kaj rajd'i kiel la ali'a'j. Kiam mi ŝancel'iĝ'e re'lev'iĝ'is, mi vid'is, ke tiu sen'form'a flut'ist'o mal'aper'is, sed ke du el la best'o'j pacienc'e atend'is. Kiam mi mal'vol'is part'o'pren'i, la old'ul'o el'pren'is si'a'n grifel'o'n kaj tabel'o'n kaj skrib'is, ke li est'as la aŭtentik'a deput'it'o de mi'a'j pra'patr'o'j, kiu'j fond'is la Jul'a'n kult'o'n en tiu antikv'a lok'o, kaj ke oni dekret'is mi'a'n re'ven'o'n, kaj ke la plej sekret'a'j mister'o'j est'as ankoraŭ far'ot'a'j. Li skrib'is tio'n per tre antikv'a man'o, kaj kiam mi ankoraŭ hezit'is, li tir'is el si'a vast'a rob'o sigel'it'a'n ring'o'n kaj poŝ'horloĝ'o'n, ambaŭ kun mi'a famili'a blazon'o, por pruv'i ke li est'as, kiu li dir'as. Sed est'is abomen'a pruv'o, ĉar mi sci'is de mal'nov'a'j dokument'o'j ke oni en'ter'ig'is tiu'n horloĝ'o'n kun mi'a prapraprapraavo en 1698.

Nun la old'ul'o de'met'is si'a'n kapuĉ'o'n kaj montr'is la famili'a'n simil'ec'o'n en si'a vizaĝ'o, sed mi nur trem'is, ĉar mi cert'is, ke la vizaĝ'o est'is nur infer'a vaks'a mask'o. La mal'ekvilibr'e mov'iĝ'ant'a'j best'o'j nun persist'e grat'ad'is ĉe la liken'o'j, kaj mi vid'is, ke ankaŭ la old'ul'o preskaŭ sam'e mal'trankvil'iĝ'is. Kiam unu el la est'aĵ'o'j komenc'is anas'paŝ'et'i por re'tir'iĝ'i, li rapid'e turn'iĝ'is por halt'ig'i ĝi'n, tiel ke la subit'ec'o de li'a mov'o de'fal'ig'is la vaks'a'n mask'o'n de tio, kio dev'us est'i li'a kap'o. Kaj tiam, ĉar tiu koŝmar'o bar'is al mi la ŝton'a'n ŝtup'ar'o'n per kiu ni al'ven'is, mi ĵet'is mi'n en tiu'n sub'ter'a'n ole'a'n river'o'n, kiu i'e'n torent'is al mar'a'j kavern'o'j, ĵet'is mi'n en tiu'n putr'ant'a'n suk'o'n de la intern'a'j horor'aĵ'o'j de l’ ter'o, antaŭ ol mi'a'j frenez'eg'a'j kri'o'j pov'us provok'i kontraŭ mi ĉi'a'j'n kadavr'a'j'n legi'o'j'n, kia'j'n tiu'j pest'a'j abism'o'j pov'us en'kaŝ'i.

En la mal'san'ul'ej'o oni dir'is al mi, ke oni trov'is mi'n du'on'frost'it'a en la haven'o de Kingsporto en la maten'a krepusk'o, al'kroĉ'iĝ'ant'a al flos'ant'a stang'o, kiu'n hazard'o send'is por sav'i mi'n. Oni dir'is, ke mi ir'is en la mal'ĝust'a direkt'o ĉe fork'o de la mont'et'a voj'o pas'int'vesper'e, kaj mi fal'is de la klif'o ĉe Orange Point, kio'n ili dedukt'is de la pied'spur'o'j trov'it'a'j en la neĝ'o. Mi pov'is neni'o'n dir'i ĉar ĉio est'is mal'ĝust'a. Ĉio est'is mal'ĝust'a, kun la larĝ'a'j fenestr'o'j, tra kiu'j vid'ebl'is mar'o da tegment'o'j, el kiu'j nur kvin'on'o est'is antikv'a, kaj la son'o de tram'o'j kaj motor'o'j en la strat'o'j sub'e. Ili insist'is, ke tio est'is Kingsporto kaj mi ne pov'is tio'n ne'i. Kiam mi delir'iĝ'is aŭd'ant'e, ke la hospital'o star'is proksim'e de la mal'nov'a tomb'ej'o sur la centr'a mont'et'o, oni send'is mi'n al la hospital'o Saint Mary’s en Arkamo, kie oni pov'us pli bon'e fleg'i mi'n. Mi ŝat'is tiu'n ej'o'n, ĉar la kurac'ist'o'j est'is akcept'em'a'j al nov'a'j ide'o'j kaj eĉ don'is si'a'n influ'o'n por akir'i la zorg'e ŝirm'it'a'n ekzempler'o'n de la ofend'a Necronomicon de Alhazred en la bibliotek'o de Miskatonic University. Ili dir'is i'o'n pri “psik'oz'o” kaj konsent'is, ke mi prefer'e liber'iĝ'u de mi'a'j turment'a'j obsed'o'j.

Do mi leg'is tiu'n abomen'a'n volum'o'n kaj des pli trem'is de terur'o, ĉar ĝi ja ne est'is nov'a al mi. Mi jam vid'is ĝi'n, kaj tio malgraŭ la atest'o de la pied'spur'o'j; kaj la lok'o'n, kie mi ĝi'n vid'is, mi plej bon'e forges'u. Neni'u en ĉi vek'a mond'o pov'us re'memor'ig'i ĝi'n al mi, sed mi'a'j sonĝ'o'j est'as plen'a'j je horor'o pro fraz'o'j, kiu'j'n mi ne aŭdac'as cit'i. Mi aŭdac'as cit'i nur unu aline'o'n, laŭ'ebl'e traduk'it'a'n el la mal'lert'a mez'epok'a latin'o.

“La plej abism'a'j kavern'o'j,” skrib'is la frenez'a arab'o, “ne por la sond'ad'o de vid'ant'a'j okul'o'j est'as, ĉar ili'a'j mir'ind'aĵ'o'j strang'a'j kaj terur'a'j est'as. Mal'ben'it'a la grund'o est'as, kie mort'a'j pens'o'j kun strang'a'j korp'o'j re'viv'as, kaj mal'bon'a la mens'o est'as, kiu'n neni'u kap'o sub'ten'as. Saĝ'e dir'is Ibn Schacabao, ke feliĉ'a la tomb'o est'as, kie neni'u sorĉ'ist'o kuŝ'is, kaj feliĉ'a dum nokt'o la urb'o est'as, kies sorĉ'ist'o'j for'cindr'iĝ'is. Ĉar laŭ mal'nov'a oni'dir'o est'as, ke la anim'o aĉet'it'a de l’ diabl'o el si'a karn'a argil'o ne rapid'as sed la ronĝ'ant'a'n verm'o'n mem gras'ig'as kaj instru'as, ĝis el la putr'o'j horor'a viv'o ek'font'as, kaj la langvor'a'j kadavr'o'manĝ'ul'o'j de l’ ter'o por ĉagren'i ĝi'n potenc'iĝ'as kaj por turment'i ĝi'n monstr'iĝ'as. Sekret'e oni grandioz'a'j'n tru'o'j'n bor'is, kie la por'o'j de l’ ter'o dev'us sufiĉ'i, kaj est'aĵ'o'j lern'is pied'ir'i, kiu'j dev'us ramp'i.”